bulawa

Buława hetmańska, 1965 r., srebro, masa plastyczna

Na przeciwległych krańcach czarnego trzonka wężyki generalskie ze srebrnej blachy, szer. 4 cm. Pośrodku umocowana dwoma nitami blacha z wygrawerowanym  napisem "Hetmanowi Kolekcjonerów\ Polskich\ Przyjaciele z Łodzi\ 25.IV.1965". Na spodzie trzonka ćwiek z wygrawerowanymi literami "KMK". Głowica o gruszkowatym kształcie, w cętki, objęta pięcioma wąsami wychodzącymi ze znajdującego się na szczycie głowicy pierścienia ze spłaszczoną kulą. Wąsy łączą się pod głowicą, która u podstawy łączy się z trzonkiem za pomocą kołnierza o wys. 2,5 cm. U góry kołnierza wycięcia na wąsy, brzegi między nacięciami wywinięte na zewnątrz. Kołnierz grawerowany.

Okolicznościową buławę Jerzy Dunin-Borkowski otrzymał od swych przyjaciół, a jednocześnie członków Klubu Miłośników Książki w Łodzi, w 1965 r. Do buławy dołączony został stosowny dyplom, w którym można przeczytać, iż „członkowie [wspomnianego wyżej Klubu] honorują buławą Jerzego Dunin-Borkowskiego Twórcę i Kustosza Muzeum Krośniewickiego w uznaniu Jego wybitnych zasług wokół Kolekcjonerstwa Pamiątek Polskich”. Dar ten sprawił, że z czasem Jerzego Dunin-Borkowskiego zaczęto określać mianem Hetmana Kolekcjonerów Polskich.

Buława należy do typu broni białej obuchowej. Znana była już w starożytności. Do Polski przybyła ze Wschodu. Używana była przede wszystkim w celach reprezentacyjnych – jako znak urzędu hetmańskiego i symbol wojskowej władzy hetmana. Buława najczęściej składa się z krótkiego metalowego trzonka i umocowanej na nim zdobionej metalowej głowicy o gruszkowatym lub kulistym kształcie.

Bibliografia:

- W. Kwaśniewicz, 1000 słów o broni białej i uzbrojeniu ochronnym, Warszawa 1981