salonik_09

Olga Boznańska, Portret Adama Nowina–Boznańskiego, Berlin-Poczdam(?), 1900 r., tektura, olej

Półpostaciowy portret ojca artystki, inżyniera Adama Nowina–Boznańskiego (1836 - 1906). Postać pozbawiona wyrazistych linii została namalowana w charakterystyczny dla artystki sposób: stłumionym, matowym kolorytem o osobliwej fakturze, sprawiającej wrażenie mglistości powierzchni. Portret przedstawia starszego, skromnego mężczyznę, ubranego w brązowy surdut, białą koszulę z szarym szkicowo zaznaczonym krawatem. Postać naniesiona jest na tekturę barwnymi plamami farby, podobnie jaki i tło - w górnej części szare, przechodzące poprzez zieleń do odcieni brązowych.

Olga Boznańska (1865 Kraków – 1940 Paryż) – jest zaliczana do grona najwybitniejszych polskich malarek. Uczennica m.in. Kazimierza Pochwalskiego, Karla Kricheldorfa, Wilhelma Dürra. Debiutowała w 1886 r. w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych. Od tego czasu bardzo wiele wystawiała, lecz za życia doczekała się tylko jednej wystawy indywidualnej (w 1931 r. w TPSP w Krakowie). W 1886 r. wyjechała do Monachium, gdzie utrzymywała żywe stosunki z tamtejszą polonią artystyczną (J. Brandt, A. Wierusz-Kowalski, W. Szymanowski), a w 1898 r. na stałe osiadła w Paryżu. Znana jest przede wszystkim jako portrecistka lecz malowała także pejzaże, kwiaty, martwe natury i wnętrza. Operowała chłodną, stonowaną kolorystyką, łagodząc kontury i rozjaśniając tło. Wypracowany przez artystkę własny styl malarski, łączący cechy impresjonizmu i ekspresjonizmu, zaczęto z czasem określać mianem intymizmu.

Bibliografia:

A. Lewicka-Morawska, M. Machowski, M. A. Rudzka, Słownik malarzy polskich. Od średniowiecza do modernizmu, Warszawa 1998, t. I.

Malarze polscy XIX i XX wieku, pod red. J. Rapickiej, Kraków 2004