Władysław Anders urodził się 15 sierpnia 1892 r. w Błoniu k/Krośniewic. Przyszły bohater spod Monte Cassino mieszkał w miejscowości do ok. 1901-1903 r., gdy jego rodzice przeprowadzili się na Żmudź.

                               andersowka

portret_wladyslawa_andersaWystawę otwiera kopia metryki chrztu Władysława Andersa (20.11.1892 r.) z Parafii Ewangelicko-Augsburskiej w Chodczu. Jest tu czapka korporacji studentów polskich „Arkonia”, która należała do Wiesława Dunin-Borkowskiego, brata Jerzego, a której członkiem od czasów studiów na Politechnice Ryskiej był również Władysław Anders. W gablocie eksponowana jest broń biała – m.in. szaszka dragońska wz. 1881 (Rosja, pocz. XX w.), używana przez żołnierzy I Korpusu Polskiego na Wschodzie, w którym Władysław Anders dowodził szwadronem 1 pułku ułanów Krechowieckich. Inny przykład broni białej – szabla pruska M 1848/56 (Niemcy, 2 poł. XIX w.) stanowiła część uzbrojenia żołnierzy 15 pułku ułanów Wielkopolskich, którym w latach 1919-1921 dowodził bohater wystawy (w stopniu podpułkownika). Na ekspozycji znajduje się brytyjski battle-dress (kurtka, spodnie, hełm), menażka i manierka będące na wyposażeniu żołnierzy 2 Korpusu Polskiego. Nie mogło oczywiście zabraknąć elementów nawiązujących tematycznie do bitwy pod Monte Cassino. Są wśród nich archiwalne dokumenty, druki, zdjęcia, pocztówki, okolicznościowe monety, medale, odznaczenia, a także fragment odłamka artyleryjskiego ze wzgórza 563 we Włoszech. Ekspozycję uzupełniają bogato ilustrowane plansze, opisujące życie Generała oraz makieta wzgórza Monte Cassino, wykonana przez ucznia gimnazjum w Ostrowach.

popiersie_wladyslawa_andersaPodczas zwiedzania sali warto zwrócić uwagę na popiersie Władysława Andersa. Jest to gipsowy model pomnika, który z inicjatywy Społecznego Komitetu Budowy Pomnika gen. W. Andersa ma stanąć na krośniewickim Placu Wolności. Autorem pracy jest warszawski rzeźbiarz Andrzej Kasten.

gabinet_numizmatyczny_01Od zbierania monet rozpoczęła się w dzieciństwie kolekcjonerska kariera Jerzego Dunin-Borkowskiego. W zbiorach Muzeum stanowi ona najliczniejszy pod względem ilościowym zbiór, liczący ponad 5200 muzealiów. Na wysta­wie prezentowany jest wybór najciekaw­szych monet od starożytnych po początek XX w. Pieniądz średniowieczny reprezentowany przez denary, brakteaty, półgrosze i grosze - zawiera w sobie szereg egzemplarzy z obszaru ziem polskich oraz okazy pochodzenia niemieckiego i cze­skiego. Znacznie okazalszy pod względem ilości i typów jest zbiór monet władców z dynastii Jagiellonów. W zbiorze z tego okresu występuje wiele unikatów, między innymi półtalar Zygmunta Augusta. Nie­wątpliwą ciekawostką, w tym zbiorze, są monety bite w Toruniu dla Prus Królewskich oraz monety księcia Albrechta Hohenzol­lerna, bite dla Prus Książęcych.

Wśród zbioru monet królów elekcyjnych wspaniałe walory wystawiennicze - posia­dają monety króla Stefana Batorego, Zyg­munta III Wazy, Jana Kazimierza i Stanisława Augusta Poniatowskiego. Monety dziewięt­nastowieczne, to przede wszystkim okazy z okresu Księstwa Warszawskiego oraz pie­niądz państw zaborczych. Na tym tle interesująco prezentują się monety z okresu powstania listopadowego.

 dunb_a-h_4594dunb_a-h_4572dunb_a-h_4602dunb_a-h_4605dunb_a-h_7858

                                powstanie_listopadowe

W zbiorze medali na szczególną uwagę zasługuje przede wszystkim zespół medali epoki stanisławowskiej i medale wieku XIX. Do najciekawszych egzemplarzy należy zaliczyć medale z epoki Stanisława Augu­sta, pięknie opracowane plastycznie przez takich rytowników jak: Włoch Thomas Pingo (1692-1776), Szwajcar Johann Kaspar Morikofer, Jan Filip Holzhaeusser (1741-1792) - w tym w medale nagrodowe: "Merentibus", "Solerti", "Diligentiae, "Medal Dysydentów", czy wspaniały medal na otwarcie Mennicy w Warszawie.

W trakcie zwiedzania wystawy warto zwrócić uwagę na grafiki z widokami Stambułu i jego okolic, autorstwa Antoniego Ignacego Mellinga, nadwornego architekta i doradcy artystycznego sułtana Selima III i sułtańskiej siostry Hatice.

                           a_melling_widok_stambulu

Ta część ekspozycji stałej, mieszcząca się  w dawnej stajni i wozowni, pokazuje  całe spektrum zainteresowań kolekcjonera i patrona muzeum. Jego zbiory miały charakter eklektyczny, bardzo charakterystyczny dla polskiego zbieractwa drugiej połowy XIX w. Dlatego, obok dzieła sztuki, przedmiotów wysokiej klasy artystycznej, historycznej i muzealnej, pamiątek po sławnych Polakach, są również przedmioty codziennego użytku, które należały do zwykłych ludzi. Patyna czasu nadała im walor zabytku, natomiast świadomość kolekcjonerska J. Dunin - Borkowskiego często uratowała je po prostu od zniszczenia.

Zegary

Ekspozycję otwiera zbiór kilkudziesięciu zegarów. Najstarsze z nich pochodzą z XVIII w. Podziw wzbudza zegar gabinetowy z warsztatu Oberscoopfera w Wiedniu, odmierzający nie tylko godziny i minuty, ale pokazujący również dni miesiąca i fazy księżyca, bijący godziny, półgodziny i kwadranse. Mniej skomplikowany mechanizm ma gdański kaflak, inaczej nazywany żabą, czyli zegar stołowy z horyzontalną tarczą. Został wykonany przez gdańskiego zegarmistrza Johanna Heinricha Wiegensdorffa (połowa XVIII w).

Pięknie prezentują się ścienne zegary, tzw. ramowe, popularne w Polsce w 1 poł. XIX w. Większość eksponowanych czasomierzy pochodzi z Niemiec, ponadto z Francji, Anglii i Szwajcarii. Nawet zegary z warsztatów polskich, działających w XIX i początkach XX w., mają mechanizmy z części niemieckich lub szwajcarskich. Przykładem jest budzik kutnowskiego zegarmistrza N. Koppela (pocz. XX w.), złożony z części niemieckiej firmy „Junghans”. Znajdujemy tutaj kilka tzw. zegarów szwarcwaldzkich, wyposażonych w bardzo proste mechanizmy (niektóre częściowo drewniane), w tanich obudowach, czasami bez nich.

Szlachetniejsze w formie, również ze względu na jakość użytych materiałów, są zegary stojące - kominkowe, stołowe i biurkowe - eksponowane w gablocie. Są to wyroby manufaktur  i warsztatów niemieckich, austriackich i  angielskich. Część nie ma niestety ustalonej proweniencji, m. in. bardzo ładny zegar o balonowym kształcie obudowy. W gablocie eksponowane są także zegarki kieszonkowe, które szczyt popularności osiągnęły w XIX w. Wśród nich okazała „Doxa” (Szwajcaria, pocz. XX.), natomiast piękną niellowaną kopertą z łabędziami zachwyca damski zegarek (Anglia, 2 poł. XIX w.). Zwracają uwagę dwa zegary słoneczne (pocz. XX w.), można tak powiedzieć kieszonkowe. Ciekawym obiektem jest podłogowy zegar  szafkowy typu „Long case” - Chater and Son, (Londyn, 1 poł. XIX w.).

Ordery i  odznaczenia oraz odznaki pułkowe

Z kolekcji falerystycznej, prezentowane są ordery i odznaczenia polskie, głównie z XIX i XX w. Wśród nich pierwsze odznaczenia honorowe - Gwiazda Orderu Orła Białego (po 1705 r.), komplet insygniów Orderu Św. Stanisława (po 1765 r.) oraz zestaw kilkunastu odmian Orderu Wojennego Virtuti Militari (XVIII - XX w.), w tym stanisławowski medal (1792 r.).

Kolejną część zbioru stanowią polskie ordery i odznaczenia z okresu międzywojennego, wśród nich rzadki - Krzyż Weteranów Powstania Styczniowego (z 1933 r.). Okres II wojny światowej i późniejszą działalność Rządu Polskiego w Londynie reprezentuje szereg odznaczeń wojskowych, przyznawanych żołnierzom Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie i Armii Krajowej. Ten fragment ekspozycji zamyka prawie kompletny zbiór orderów i odznaczeń okresu Polski Ludowej.

W części kolejnej, prócz znaków zaszczytnych i honorowych, prezentowana jest grupa oznak i odznak  pamiątkowych oddziałów i formacji polskich z lat 1914 - 1939. Uzupełnia go zespół odznak upamiętniających różne wydarzenia z okresu walk o niepodległość i granice II Rzeczypospolitej w latach 1918 - 1921.

Pamiątki po sławnych Polakach

Prezentowane obiekty dotyczą okresu walk Polaków o niepodległość od koń. XVIII w. do pocz. XX w. Znajdujemy tu kilka rysunków oraz rzeźbę przedstawiających marszałka Józefa Piłsudskiego. Obok na grafikach inne postacie i wydarzenia: „Gen. Edmund Różycki” (k. XIX w.), rycina Michała Andriollego Śmierć Ludwika Narbutta, Paryż, II poł. XIX w., Pogrzeb pięciu poległych w  Warszawie, 27 II 1861 r. Zbiory rysunków i grafik wzbogacają inne ciekawe obiekty: medaliony, plakiety i  medale z wizerunkami znanych bohaterów i mniej znanych a również zasłużonych. 

W sentymentalny nastrój tej części ekspozycji wprowadzają pamiątki po wielu znanych osobach, często ze słowami w podpisie „według tradycji”.

Tak jest z fajką, łyżką i brzytwą, którymi miał się posługiwać ks. Józef Poniatowski, czy z końcówką laski, intarsjowaną macicą perłową, która była rzekomo częścią laski marsz. Piłsudskiego. Niektóre muzealia, np. elementy z mundurów, mają opisy wykonane jeszcze w XIX w. Informują one, że pochodzą z  mundurów generałów: Jana Skrzyneckiego, Antoniego Giełguda, Michała Hutten-Czapskiego.

Tego rodzaju eksponaty wprowadzają nas w sentymentalną i patriotyczna atmosferę dziewiętnastowiecznego polskiego kolekcjonerstwa. Podtrzymują go pamiątki po wybitnych pisarzach, wśród nich: kieliszek do wina Jana Kasprowicza, maselniczka i słonik “na szczęście” Kornela Makuszyńskiego. Obok nich, pierwsze wydania dzieł tych autorów oraz naszych wieszczów narodowych, najpłodniejszego polskiego pisarza Józefa Ignacego Kraszewskiego oraz Henryka Sienkiewicza, towarzyszą im wizerunki tych twórców, wykonane w różnych technikach.

Rzemiosło artystyczne

Przedmioty należące do tego działu zajmują najwięcej miejsca. Obok wielowątkowości zainteresowań kolekcjonera, ma ona zarazem pokazać wielką różnorodność tej dziedziny  aktywności wytwórczej i  artystycznej człowieka.

Wyroby ze srebra, pochodzą przeważnie z XIX i pocz. XX w. Większość z nich powstała wytwórniach warszawskich. Na wystawie prezentowanych jest kilka wyrobów znanej firmy Karola Malcza, m.in. piękna popielniczka  z książęcym herbem Sołtyk. Wyroby innych znanych złotników z tego okresu, to cukiernica skrzynkowa Karola Wehdella, solniczka Emila Radke. Prezentowane są też srebra z warsztatów w Kaliszu i Kielcach. Swoim klasycznym kształtem zwraca uwagę łyżka z warsztatu Józefa Hahna (Wilno, XVIII/XIX w.). Obok prezentowane są ciekawe platery. Wśród wielu eksponatów tego rodzaju wzrok przyciągają duże dekoracyjne tace z  warsztatów: Frageta, Norblina i Bronisława Hennenberga.

Eksponowane są również srebra i platery złotników zagranicznych, głównie rosyjskich  i  niemieckich. Pośród nich wyróżnia się moskiewski dzbanek mlecznik i  niellowany kieliszek na stopce nieznanej wytwórni rosyjskiej. Urocze wrażenie sprawia niemiecka paterka na owoce z plastyczną, sielankową sceną na dnie. Odrębną grupę pośród wyrobów złotniczych, niezależnie od wytwórni, stanowią kubki i pucharki kidduszowe. Te obrzędowe naczynia żydowskie, z warsztatów polskich i rosyjskich, są przeważnie łatwo rozpoznawalne ze względu na charakterystyczne zdobienia.

Wśród wyrobów, wykonanych z  porcelany, prezentowanych jest kilka obiektów najstarszej wytwórni europejskiej w Miśni. Obiektami charakterystycznymi dla jej produkcji  z XVIII w., są filiżanki z dekoracją w stylu chińskim. Obok prezentowany jest półmisek z wytwórni berlińskiej, zdobiony w  podobnym stylu. Najciekawszym i rozbudzającym wyobraźnię produktem miśnieńskim (pomimo że jest to w zasadzie destrukt), jest trzon lichtarza ze słynnego serwisu łabędziego, wykonanego dla hr. Brühla w latach 1738-1742. Prezentowane są również produkty innych manufaktur niemieckich (w tym liczna grupa wyrobów śląskich) , a  także francuskich, austriackich, czeskich, rosyjskich, włoskich.

Polską porcelanę reprezentuje zestaw pięknych talerzy, pochodzących z  pierwszej polskiej manufaktury porcelany, w Korcu, otworzonej pod koniec XVIII w. Obok nich talerze i sosjerki, powstałe w wytwórniach w Baranówce, Ćmielowie i Bielotynie (1 poł. XIX w.). Obok porcelany pokazane są liczne polskie i obce wyroby wykonane z fajansu. Na wystawie eksponowana jest grupa utensyliów kuchennych. Możemy podziwiać liczne prymusy spirytusowe i  benzynowe (Europa, pocz. XX w.). Obok nich pierwowzory czajników bezprzewodowych w postaci  tzw. bulier. Prezentowany jest  zbiór rosyjskich samowarów(2 poł. XIX w.)., które być może były inspiracją dla tych urządzeń. Większość z nich pochodzi z Tuły, która była centrum ich wytwarzania W gablocie z utensyliami kuchennymi można też zobaczyć, pochodzące z XIX i początków XX w., pierwowzory dzisiejszych robotów i mikserów.

Wyrobom rzemiosła artystycznego towarzyszą meble, wśród nich komplet mebli tzw. simmlerowskich (Warszawa?, 1 poł. XIX w.), karciak (Polska, 1 poł. XIX w., eklektyczny stół i zydle (Polska, 2 poł. XIX w.).

Moda i akcesoria kobiece

Tą część ekspozycji otwiera zbiór rycin z wizerunkami kobiet, które zapisały się na kartach historii Polski (m. in. królowa Jadwiga, Barbara Radziwiłłówna), a  także karty z francuskich katalogów mody (XIX w.) i angielskie ryciny (XVIII, XIX w.), ukazujące w nieco krzywym zwierciadle modne damy. Towarzyszy im pięknie intarsjowany sekretarzyk podróżny (Polska?, 1 ćw. XIX w.) i kasetka podróżna (Polska?, XIX/XX w.). W  gablocie zwracają uwagę oryginalne flakony na perfumy i wody toaletowe, szklane i porcelanowe. Obok nich spotykamy karbownice do włosów  (Polska, pocz. XX w.), srebrne torebki oraz kilka wachlarzy (XIX/XX w.). Najoryginalniejszym z nich jest egzemplarz ozdobiony malowaną scenką rodzajową (bawiące się w parku dzieci warszawskiego bankiera J. Rawicza), autorstwa Józefa Kostrzewskiego (kon. XIX w.).

Są też tutaj elementy dawnego ubioru kobiecego: czarna bluzka, czepek (obydwa z 2 poł. XIX w.) oraz pięknie haftowana jedwabna pończocha, według tradycji, należącą niegdyś do kobiety uznawanej pod koniec XVIII w za najpiękniejszą w Europie - Zofii    z Glavanich Potockiej. Jej portret można zobaczyć w sali portretowej na piętrze budynku głównego.

Militaria

Na ekspozycji zdecydowanie dominuje broń biała, przede wszystkim szable. Broń orientalną reprezentuje szabla o wąskiej i mocno zakrzywionej głowni - persko-turecki szamszir, czyli “lwi ogon”, (XVIII w.). Wschodnich pierwiastków można się doszukać również w  szabli węgierskiej typu “Madonna”  (XVIII w.). Według tradycji spoczywała ona na trumnie naczelnika T. Kościuszki, podczas uroczystości pogrzebowych w Krakowie. Pozostałe szable, to broń regulaminowa różnych armii europejskich (XIX i XX w.).

Wśród nich są modele międzywojennych polskich szabel wojskowych - wz. 1921/22 i wz. 1934, tzw. “Ludwikówka”. Obok szabel, eksponowane są pałasze (XIX w.), używane w armiach europejskich. Inne rodzaje broni białej reprezentowane są przez pojedyncze egzemplarze. Wśród okazów broni azjatyckiej pięknie prezentuje się, wzbudzając jednocześnie grozę swoją zębatą głownią, indyjski miecz Talwar, jak również jednosieczne miecze - tasaki chińskie, o głowniach pokrytych napisami i przedstawieniami figuralnymi. Europejską broń sieczną reprezentuje m. in. miecz półtoraręczny (XVI w.), a także średniowieczny sztylet (XV w.).

Wśród broni drzewcowej warto zwrócić uwagę na oficerski szponton z królewskim monogramem Augusta II Wettina (Saksonia, poł. XVIII w.). Ciekawym przykładem broni, wywodzącym się od narzędzia gospodarskiego, jest sierp bojowy (Niemcy, XVI-XVII w.), stanowiący rzadkość w polskich zbiorach muzealnych.

Broń palna jest reprezentowana mniej licznie, ale z kilkoma interesującymi egzemplarzami. Jedynym przykładem broni orientalnej jest strzelba skałkowa piechoty tureckiej tzw. „Janczarka„ (XVIII/XIX w). Uzbrojenie europejskie, to kilka pistoletów skałkowych (XVIII w.), pistolety kapiszonowe i rewolwer  (poł. XIX w.). Na ekspozycji są również: karabinek kawaleryjski (Belgia?, poł XIX w.) i karabin piechoty francuskiej wz. 1856, obydwa posiadają zamki kapiszonowe. Drugi z zaczepem na lufie umożliwiającym zamocowanie bagnetu. Ten rodzaj broni białej stanowi kolejną część ekspozycji. Prezentowany jest zbiór kilkunastu bagnetów austriackich, francuskich, niemieckich i polskich (XIX/XX w.). Ekspozycję zamyka taraban wojskowy (Polska?, XVIII w.).

Część poświęconą militariom wzbogaca malarstwo i bogata ikonografia. Znajdują się tutaj portrety, anonimowych malarzy, przedstawiające: Grzegorza Antoniego Ogińskiego, hetmana polnego litewskiego (po 1705 r.), Wacława Rzewuskiego, hetmana wielkiego koronnego (2 poł. XIX w.) i jego żony Anny z Lubomirskich Rzewuskiej (poł XVIII w.), obraz nieznanego malarza „Oblężenie miasta” (Holandia?, XVII w.), anonimowy portret Generała Józefa Sowińskiego (Polska, 1 poł XIX w.). Zwraca uwagę rzeźba Friedricha Kuhna - „Józef Sułkowski” (Niemcy, 2 poł. XIX w.). Prezentowany jest zbiór rycin o tematyce militarnej, autorstwa m. in. Bronisława Gembarzewskiego, Stanisława Gepnera i Michała Wodnickiego.

Malarstwo i grafika

Tę część ekspozycji otwiera galeria portretów szlacheckich, anonimowych malarzy (Polska, XVIII, XIX w.). Obok spotykamy interesujący obraz Franciszka Ksawerego Lampiego „Pejzaż fantastyczny” (1 poł. XIX w.). Eksponowany jest również zbiór obrazów, przeważnie anonimowych malarzy flamandzkich i niemieckich  (XVII-XVIII w.), o  tematyce pejzażowej, mitologicznej i rodzajowej. Uwagę zwraca „Portret starca”, wzorowany na malarstwie Rembrandta (XVIII w.). Według tradycji pochodzi on z kolekcji króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Orientalnym kolorytem wyróżnia się obraz „Jeźdźcy wschodni” (Niemcy, 1 poł. XVIII w.). Wręcz romantyczny charakter posiada płótno flamandzkiego malarza - Jana de Mompera  „Powrót z  połowu ryb„ (2 poł. XVII w.).  Wśród innych przykładów malarstwa kilka akwarel, autorstwa Nikifora Krynickiego, najwybitniejszego polskiego malarza prymitywisty, w tym portret Jerzego Dunin - Borkowskiego (Krynica, 1962 r.). Ponadto spotykamy liczne grafiki, a  wśród nich: „Jarmark w Polsce” (Prusy?, XVIII/XIX w.), Daniela Chodowieckiego „Admirał Hawser Trunion" (Anglia, 1785 r.), Michała Płońskiego „Portret matki Rembranta”.

Kolekcjonerskie pasjekolekcjonerskie_pasje_02Kolekcjonerskie pasje

Swoim wystrojem  w  najpełniejszy sposób nawiązuje do czasów prywatnego mieszkania i muzeum kolekcjonera. Pokój ten był ulubionym pomieszczeniem Jerzego Dunin - Borkowskiego, gdzie przede wszystkim przebywał i pracował oraz podejmował wielu swoich wybitnych gości.

Wystrój saloniku, tak jak przed laty, tworzy wiele prac wybitnych polskich artystów: Olgi Boznańskiej, Józefa Simmlera, Leona Wyczółkowskiego, Stanisława Wyspiańskiego, Artura Grottgera, Stanisława Podkowińskiego, Franciszka Kostrzewskiego, Kazimierza Sichulskiego, Piotra Stachiewicza.

Wśród obrazów i grafik tych artystów dominuje portret, ale nie brakuje również scen rodzajowych i pejzaży, wykonanych przez Jana Skotnickiego, Mariana Warzenieckiego, czy Leona Wyczółkowskiego. Na uwagę zasługuje, jedna z większych w  Polsce, kolekcji miniatur (XVIII i XIX w.), przedstawiających przede wszystkim portrety wybitnych polskich osobistości.

Wystrój saloniku uzupełnia komplet mebli w stylu biedermeier (Polska, 1 poł.. XIX w.) - stół, kanapa, fotele, krzesła). Ponadto, kilka interesujących wyrobów rzemiosła artystycznego (XVIII, XIX w.).

Widok ogólny sali ekspozycyjnej Komplet mebli w stylu biedermeier; Polska, 1 ćw. XIX w. Widok ogólny sali ekspozycyjnej

Serwantka; 1 poł. XIX w.; sosna fornirowana jesionem Widok ogólny sali ekspozycyjnej Komoda w stylu empire; 1 poł. XIX w.; płyta fornirowana mahoniem, oraz Zegar kominkowy; Wiedeń, poł. XIX w.; drewno, metal

Józef Simmler; Portret Wilhelma Malcza; Polska, 1833 r.; olej, płótno Tadeusz Nowina Konopka; Portret Józefa Nowina-Konopki; Polska, 2 poł. XIX w.; olej, płótno Olga Boznańska; Portret Adama Nowiny-Boznańskiego; Paryż (?), ok. 1900 r.; olej, tektura

Feliks Sypniewski; Dworek; koniec XIX w.; olej, dykta Marian Wawrzeniecki; Nowator; pocz. XX w.; olej, płótno

W tej części ekspozycji jest prezentowanych kilkanaście obrazów pochodzących z 2 poł. XVIII w.

Na szczególną uwagę zasługuje jedna z większych w Polsce galeria obrazów autorstwa Marcello Bacciarellego. Są to portrety wybitnych osobistości epoki stanisławowskiej: Onufrego Kickiego, Teodora Wessla oraz szkic do obrazu „Jan III Sobieski pod Wiedniem". Z pracowni M. Bacciarellego pochodzą również trzy kolejne, w tym portret przedstawiający króla Stanisława Augusta Poniatowskiego (kon. XVIII w.).

W tej sali znajduje się również inny królewski wizerunek, pochodzący z warsztatu Antoine’a Pesne’a, portret Stanisława Leszczyńskiego (1736 r.). Galerię portretów uzupełniają wizerunki znaczących postaci z końca okresu Rzeczypospolitej szlacheckiej: Antoniego Michałowskiego, Ksawerego Zboińskiego i  Feliksa Antoniego Łosia. Ekspozycję uzupełnia kilka mebli: renesansowy rzeźbiony zydel (2 poł. XVII w.), sepet podróżny (poł. XVIII w.), fotel rektorski, pochodzący z Uniwersytetu im. Stefana Batorego w Wilnie (2 poł. XVIII w.), barokowe krzesło w stylu Ludwika XV (poł. XVIII w.) oraz zegar szafkowy (Anglia, k. XVIII w.).

alt alt 
alt alt alt alt alt Szafka podróżna (sepet); XVIII w.; dąb, lakier 

Szkoła Marcello Bacciarelli; Portret Ludwiki z Melinów Ryxowej; Polska, ok. 1790 r.; olej, płótno Szkoła Marcello Bacciarelli; Dama na tle okna; Polska, ok. 1800 r.; olej, płótno Nieokreślony malarz polski wg obrazu Antona Graffa; Portret Fryderyki Bacciarelli z domu Richter; Polska (?), XIX w.(?); olej, płótno

Prezentowane są tutaj meble i rzeczy osobiste, należące do generała. Swoisty klimat prywatnego gabinetu nadają: biurko, fotel i krzesło, przy których pracował gen. Sikorski. Wraz z kilkoma innymi prezentowanymi tutaj eksponatami, stanowiły one do 1945 r. wyposażenie jego dworu w  Parchaniu k. Inowrocławia.

Na biurku znajdują się: kałamarz, przycisk i nóż do papieru, które według tradycji należały do generała podczas II wojny światowej. Eksponowane są dokumenty świadczące o kontaktach pomiędzy rodzinami Sikorskich i Dunin - Borkowskich. 

Na uwagę zasługują dwa gipsowe popiersia: „Gen. Władystaw Sikorski” (1923 r.), autorstwa Kazimierza Ostrowskiego oraz żony Heleny i córki Zofii (ok. 1920 r.), wykonane przez Edwarda Haupta. Ekspozycję uzupełnia mundur lotnika Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Obok nich prezentowane są też drobne pamiątki po wybitnych Polakach, którzy zawsze byli bardzo bliscy sercu kolekcjonera: gen. Józefie Hallerze, ambasadorze Aleksandrze Ładosiu i premierze Ignacym Paderewskim.

Kredens oraz krzesło z kompletu mebli należących do gen. Władysława Sikorskiego; XIX w. Szachy; II wojna światowa – wykonane i podarowane przez żołnierzy polskich internowanych w Szwajcarii Aleksandrowi Ładosiowi Biurko z kompletu mebli należących do gen. Władysława Sikorskiego; l. 40-te XX w.Pamiątki po generale. Wśród nich kałamarz, przycisk do papieru i nóż do papieru, które wg tradycji należały do gen. Władysława Sikorskiego Kilim z godłem Polski (Polska; okres międzywojenny) oraz komoda-bieliźniarka z kompletu mebli należących do gen. Władysława Sikorskiego Pamiątki po generale. Wśród nich popiersie Heleny Sikorskiej z córką Zofią; Edward Haupt; gips patynowany

Poświęcony jest założycielowi i patronowi Muzeum oraz prezentuje pamiątki związane z  jego rodziną. Na uwagę zasługuje kolekcja portretów członków rodów: Bacciarellich i Dunin - Borkowskich (XIX - XX w.), wśród nich: Jerzego Dunin - Borkowskiego (ok. 1967 r.), autorstwa Władysława Kowalskiego, Zdzisławy z Bacciarellich Dunin - Borkowskiej i  Władysława Dunin - Borkowskiego (1947 r.), autorstwa Władysława Lasockiego, Stanisława Bacciarellego (2 poł. XIX w.), nieznanego autora. Można tutaj zobaczyć szereg dyplomów, nadanych kolekcjonerowi oraz jego przodkom, w tym liczne dowody uznania otrzymane od stowarzyszeń kolekcjonerskich, kulturalnych i władz państwowych.

Wśród  nich znajdujemy buławę hetmańską ze stosownym dyplomem, nadaną kolekcjonerowi w 1965 r., pierścień honorowy „Digno Amicitiae" (godny przyjaźni), wręczany przez Dunin - Borkowskiego  wybitnym kolekcjonerom i przyjaciołom domu oraz jego kontynuację - pierścień i dyplom „Honorowej Nagrody Hetmana Kolekcjonerów Polskich Jerzego Dunin - Borkowskiego", wręczany corocznie podczas Ogólnopolskiego Święta Kolekcjonerów. Pomiędzy pamiątkami rodzinnymi znajduje się wiele rzeczy osobistych kolekcjonera: pamiętnik, świadectwa szkolne i  fotografie rodzinne. Ponadto seria karykatur kolekcjonera, wykonanych przez Juliana Żebrowskiego (lata sześćdziesiąte XX w.) i  rysunek „W aptece" (poł. XX w.), autorstwa Antoniego Uniechowskiego. Wystrój sali uzupełniają meble (XIX w.), według tradycji pochodzące z pałacu Rembielińskich w Krośniewicach.

Widok ogólny sali ekspozycyjnej Stół; Polska, 2 poł. XIX w.; drewno fornirowane, oraz Krzesła; Polska, ok. 1850-1870; brzoza, orzech, sosna, fornirowane palisandrem Widok ogólny sali ekspozycyjnej

Widok ogólny sali ekspozycyjnej Widok ogólny sali ekspozycyjnej Serwantka; Polska, poł. XIX w.; drewno fornirowane, szkło